مهندسی هوانوردی

مهندسی هوانوردی

هدف و ماهیت:

مهندسی هوانوردی علم پرواز است که نشان می‏دهد چطور هواپیما طراحی و ساخته می‏شود و چطور استفاده می‏شوند و چطور عملیات ایمنی آنها کنترل می‏شود. مهندسی هوانوردی درگیر با طراحی، تحلیل، توسعه، ساخت، نگهداری و تعمیرات وسایل نقلیه هوایی است. این علم مهارت‏ها و دانش ایجاد این وسایل هوایی را برای بهبود کیفیت زندگی فراهم می‏آورد.

گرایش های رشته مهندسی هوانوردی:

1- خلبانی: 

تنها گرایش از خلبانی که از طریق آزمون سراسری برای دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی دانشجو می پذیرد، رشته کارشناسی هوانوردی- خلبانی (خلبانی هواپیمای نظامی) می باشد.

این گرایش تنها در دانشگاه علوم فنون هوایی شهید ستاری وابسته به ارتش جمهوری اسلامی ایران بوده و دانشجویان این دانشگاه از بدو ورود به دانشگاه یک دانشجوی نظامی محسوب می شوند و در نهایت به عنوان یک افسر مهندسی یا کارشناسی فارغ التحصیل می شوند.

2- مراقبت پرواز: 

وقتی‏که که روی صندلی یک هواپیمای در حال پرواز بر فراز یکی از شهرهای بزرگ و پرجمعیت جهان نشسته‌اید، آسمان را خالی و آرام و بی‌سر و صدا می‌بیند. اما اگر به صفحه رادار مراقبت پرواز فرودگاه آن شهر نگاه کنید، آن را همانند بزرگراهی مملو از اتومبیل مشاهده می‌کنید که با سرعتی بسیار در حال حرکت هستند. اتاق عملیات (کنترل راداری فرودگاه هواپیما) در فرودگاه هر شهر، اداره آسمان پر ترافیک آن شهر را به عهده دارد. در این اتاق، مسوولان مراقبت پرواز با دقت تغییرات لحظه‌ای و کامپیوتری صفحات سبزرنگ رادار را زیر نظر دارند و با استفاده از رادار و رادیو، هواپیماها را در آسمان هدایت می‌کنند و به خلبان‌ها دستور می‌دهند که به کدام سمت گردش کنند،‌ اوج بگیرند، فرود آیند و سرعتشان را زیاد یا کم کنند تا تداخلی پیش نیاید و از ایمنی کامل برخوردار گردند.

3- ناوبری هوایی: 

بدون شک ایمنی اولین و مهمترین هدف هر پروازی است، زیرا ایمنی نه تنها باعث جلوگیری از ضایعات ناشی از خسارت یا آسیب می‌گردد بلکه همچنین می‌تواند در اقناع اذهان عمومی و بهبود سوددهی شرکت‌های هواپیمایی تجاری و مسافری مؤثر باشد. بنابراین شرکت‌های حاضر در صنعت هواپیمایی دریافته‌اند که سرمایه‌گذاری بر روی ایمنی در تمامی سطوح شرکت، یک سیاست اصولی و منطقی است.یکی از گام‌هایی که در این زمینه برداشته شده است، وجود متخصصان ناوبری هوایی در هواپیماهای مسافربری، ترابری و شکاری می‌باشد که به عنوان رکن اصلی یک پرواز ایمن محسوب می‌شوند. وجود چنین متخصصانی سبب شده که پرواز هواپیماها حتی در هوای نامناسب نیز امکان پذیر شود.

توانایی مورد نیاز و قابل توصیه:

توانايي لازم در اين رشته با توجه به گرايش انتخاب شده بسيار متفاوت مي باشد. يک مسئول مراقبت پرواز بايد در هر شرايطي اطلاعات لازم را به خلبان ها بدهد و به آنها در مواقع خطر آرامش بدهد تا اينکه هواپيما به صورت ايمن بر زمين فرود آيد. همچنين يک مراقب پرواز بايد يه زبان انگليسي تسلط کامل داشته باشد تا بتواند با خلبانان (که همگي به انگليسي صحبت مي کنند) ارتباط برقرار نمايد.

آینده ی شغلی و بازارکار:

فارغ التحصیلان این رشته علاوه بر قابلیت کار در ایرلاین ها و شرکت های هواپیمایی، قادرند در کارگاه های فنی و بخش خصوصی ادامه کار دهند.

همچنین می توان پس از گذراندن دوره های کوتاه مدت آموزش خدمات فرودگاهی و فروش بار و بلیط در کلیه آژانس های هواپیمایی مشغول به کار شد. در ضمن پس از اخذ مجوز از هواپیمایی کشوری می توانند شخصا آژانس هواپیمایی تاسیس نمایند.

شاخه خلبانی‌ تنها در دانشگاه‌ علوم‌ و فنون‌ هوایی‌ شهید ستاری‌ ارائه‌ می‌شود و تمامی‌ دانشجویان‌ این‌ دانشگاه‌ از بدو ورود بورسیه‌ می‌شوند و با درجه‌ ستوان‌ دومی‌ فارغ‌التحصیل‌ می‌گردند و در طول‌ خدمت‌ در نیروی‌ هوایی،‌ مسکنی‌ مناسب‌ و مطابق‌ ضوابط‌ نیروی‌ هوایی‌ دریافت‌ می‌کنند. شاخه‌ مراقبت‌ پرواز نیز در دانشگاه‌ علوم‌ و فنون‌ هوایی‌ شهید ستاری‌ و دانشکده‌ صنعت‌ هواپیمایی‌ کشوری‌ ارائه‌ می‌شود. گفتنی‌ است‌ تعدادی‌ از دانشجویان‌ دانشکده‌ صنعت‌ هواپیمایی‌ کشوری‌ از ترم‌ دوم‌ تحصیلی‌، در صورت‌ احراز شرایط‌ با توجه‌ به‌ نیاز شرکت‌های‌ هواپیمایی‌ بورسیه‌ خواهند شد و در صورت‌ سپردن‌ تعهد خدمت‌ از انجام‌ خدمت‌ وظیفه‌ معاف‌ می‌شوند.

وضعیت ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر:

امکان ادامه تحصیل تا مقطع دکتری فراهم است.